In Australië is er een bloeiende oesterteeltindustrie die teruggaat tot de 19e eeuw; veel van deze oesterkwekerijen verschijnen in riviermondingen langs de oostelijke en zuidelijke kustlijnen van Australië.

Het principe is dat de oesters groeien op wat in wezen verontreinigende stoffen zijn: overtollige chemicaliën en voedingsstoffen (b.v. stikstof en fosfor uit meststoffen) die van het land stroomopwaarts worden gespoeld en in deze riviermondingen terechtkomen, waar de oesters deze voedingsstoffen uit het water filteren terwijl zij leven en groeien! In sommige opzichten is het kweken van oesters dus heel goed voor het milieu.

De oesters worden in manden geplaatst die tussen houten palen en rails zijn gespannen. De uitdaging hier is dat dit zeer bijzondere en uitdagende omstandigheden zijn voor hout om in te presteren. Niet alleen is er het vocht en de warmte die rot en bederf in de hand werken, maar er is nog een groter probleem: scheepswormen, die in zout water leven. Als één van een aantal dieren die bekend staan als “mariene boorders”, kunnen deze scheepswormen vrij gemakkelijk de structuur van het hout dooreten en aantasten. Een lekker hapje voor een paar zeeboorders zou de houten structuren kunnen breken, met als gevolg dat een aantal mooie (en waardevolle) potten oesters de zee op drijven – geen geweldig resultaat.

Om het probleem uit de wereld te helpen, moet het hout dus de nodige kwaliteiten en prestaties hebben om bestand te zijn tegen rot en scheepswormen. Traditioneel werd dit gedaan met niet-duurzame of chemisch behandelde giftige houtsoorten of producten, tot op heden.